Nadat ik de televisie met een vuurrood hoofd uitzette, dacht ik, dat moet ik dus nooit meer doen, tot diep in de nacht alle gemist afleveringen van ’Wie is de mol’ in een keer kijken. Kandidaten die zich in alle bochten wringen voor geld in de pot, zich blootstellen aan list en bedrog van de mol. Achterdocht en spanningen in de groep tot gevolg.

In de laatste aflevering rennen ze als een malle door een Pac-Mandoolhof van pallets, op zoek naar pakbonnen die geld opleveren voor de gezamenlijke pot. Maar o wee, als ze in handen vallen van de Pac-Man, in het programma een monster met een zwarte hoodie die met zijn vooruit gestrekte armen achter hen aanloopt alsof hij de jicht heeft, zijn ze het geldbedrag kwijt.

Nadat ik mezelf excessief in een te korte tijd onder heb gedompeld in een ’Wie is de mol’-wereld, kon ik niet slapen. Dit was geen goede manier om de volgende ochtend het echte leven in te stappen. Ik was alert op wie in mijn omgeving een mol zou kunnen zijn, op welke manieren die de rest slimmer af zou proberen te zijn.

Bij de rol die voor mijn neus werd weggekaapt, het telefoontje dat er na een dag filmen tóch geen vergoeding voor bleek te staan, maar ook bij mijn lekke band, dacht ik: Wie was hier de mol? De dynamiek van het televisiespel is in mijn leven niet onbekend.

Bij de eliminatieronde van de laatste aflevering ging door een plottwist niet de slechtst presterende kandidaat naar huis, die wist door een slimmigheid zijn/haar plek te behouden, maar de een na laatste, actrice Annick Boer. Zou zij hebben gedacht: dit komt me bekend voor?

Vast niet. Want dit was een spel. In het echte leven gaan we er maar vanuit dat er geen mollen zijn. Dat er geen mol in mijn leven is die naar mogelijkheden zoekt om me een loer te draaien. Voor mij even geen televisie meer over mollen vlak voor het slapengaan. Hooguit een aflevering van ’Our planet’ waarin álle mieren in een gestroomlijnde infrastructuur voedsel naar het nest brengen met slechts één doel:

Alles voor de gezamenlijke pot.